Πήγαμε από νωρίς. Η Αμαλίας ήταν γεμάτη ως την πύλη του Αδριανού. Άλλοι φίλοι ήταν στην Ομόνοια, στο Μοναστηράκι και δε μπορούσαμε να συναντηθούμε - τόσο πυκνό ήταν το πλήθος αλλά και το νέφος από τα δακρυγόνα που έριχναν συνεχώς τα ΜΑΤ.
Αυτή τη φορά το πλήθος δεν ήταν όπως το καλοκαίρι - τότε ήμασταν αγανακτισμένοι, αλλά νιώθαμε μια ευφορία, μια αισιοδοξία ότι ξεκινούσαμε επανάσταση, ότι μπορούσαμε ν' αλλάξουμε τα πράγματα.
Τούτο το χειμωνιάτικο πλήθος ήταν διαφορετικό. Με σφιγμένα δόντια. Οργισμένο αλλά χωρίς αισιοδοξία, χωρίς ελπίδα.
Όλοι ξέραμε ότι η φωνή μας δε θ' ακουγόταν. Όλοι ξέραμε ότι θα μας απωθούσαν τα ΜΑΤ. Όλοι ξέραμε ότι θα επιμέναμε, ξανά και ξανά, αλλά παρά την επιμονή μας το Μνημόνιο θα ψηφιζόταν.
Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν το πόσο λίγοι βουλευτές θα τολμούσαν να πουν όχι.
Ούτε περιμέναμε ότι τα κανάλια, που πολλοί από εμάς εμπιστεύονταν για την ενημέρωσή μας θα τολμούσαν ν' αγνοήσουν την παρουσία μας τόσο επιδεικτικά.
Όλες οι τηλεοράσεις έδειχναν το πάνω μέρος της πλατείας, άδειο από κόσμο λόγω των δακρυγόνων. Καμία κάμερα δε στράφηκε προς τους γύρω δρόμους να δείξει το συνωστισμένο πλήθος που επέμενε, παρά το χημικό πόλεμο. Κανένας δημοσιογράφος δεν περιέγραψε την έκταση του πλήθους. Ούτε την επιμονή μας.
Όλοι εστίασαν στις καταστροφές, τις οποίες περιέγραφαν με κομμένη ανάσα. Όλοι στράφηκαν στις φωτιές και αγνόησαν την παρουσία μας λες και μπορούσε να σβηστεί από το χάρτη.
Αυτό που δε μπόρεσε να σβηστεί ήταν η οργή. Η οργή που ο καθένας μας κουβαλούσε μέσα του επιστρέφοντας στο σπίτι, μια οργή που κολλούσε στην ψυχή, όπως η μυρωδιά των δακρυγόνων στο πετσί και στα ρούχα.
Αυτή η οργή τι θα γεννήσει άραγε;
ΥΓ. Δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι. Υπάρχουν άπειρα τέτοια δημοσιεύματα. Ανθολογώ ελάχιστα: 1, 2, 3, 4, 5, 6, κτλ, κτλ.
