Το Σύνταγμα μπορεί να άδειασε, αλλά η καρδιά μου χτυπά ακόμη εκεί. Ναι, πιστεύω ακόμα ότι μπορούν ν' αλλάξουν τα πράγματα σ' αυτόν τον τόπο. Στο μεταξύ εδώ θ' αποτυπώνω τη δική μου ματιά στην Ελλάδα της κρίσης.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Μαμά στο Σύνταγμα

Αυτή την άνοιξη οι "Μαμάδες στο δρόμο" δεν οργάνωσαν καμία δράση.
Είχαμε αλλού το μυαλό μας.

Μια ολόκληρη χώρα ξεσηκώθηκε αντιδρώντας στα μέτρα της κυβέρνησης.
Μια ολόκληρη χώρα ξεσηκώθηκε ενάντια στους επαχθείς όρους των όσων κόπτονται ότι μας "έσωσαν" με δάνεια που θα τα ξεπληρώνουμε με αίμα, χωρίς ποτέ να καταφέρουμε να τα ξεφορτωθούμε.
Όμως, όσο κι αν φωνάξαμε, ούτε τα μέτρα, ούτε οι όροι μεταβλήθηκαν.
Δεν έγινε καμία αλλαγή, καμία τροποποίηση.
Τι κι αν βγήκαμε στους δρόμους και στις πλατείες; Τι κι αν φωνάξαμε όχι;
Οι δημοκρατικά εκλεγμένοι μας εκπρόσωποι έκαναν το αντίθετο από αυτό που ζητούσε, με τον πιο προφανή τρόπο, ο "κυρίαρχος" λαός.
Δεν είναι αυτό άραγε η πιο απτή, η πιο ξεκάθαρη απόδειξη ότι σ' αυτή τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, δημοκρατία σήμερα δεν υπάρχει;
Είναι δυνατόν να έχει την απόλυτη εξουσία ένα κόμμα που ψηφίστηκε από το 20% περίπου των ψηφοφόρων;
Είναι δυνατόν να μπορούν να ψηφίζουν μέτρα στα οποία αντιτίθεται η συντριπτική πλειοψηφία του λαού και να παραμένουν αλώβητοι στην εξουσία;
Είναι δυνατόν να διαδηλώνουν διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι (σε μια μόνο πόλη) και η κυβέρνηση να μην παραιτείται;
Τι άλλο θα έπρεπε να είχαμε κάνει δηλαδή για να καταλάβουν την αντίθεσή μας;
Μερικοί πράγματι προχώρησαν και πέρα από τις διαδηλώσεις και τα πανό.
Υπήρξαν γιαουρτώματα και βιαιοπραγίες.
Όσοι πολιτικοί μας δέχτηκαν τέτοια μεταχείριση εμφανίστηκαν κατάπληκτοι, απορημένοι, σα να μη μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έγιναν στόχος επιθέσεων.
Σα να μη μπορούν να καταλάβουν ότι ο λαός που καλείται να ζήσει με πεντακόσια ευρώ αγανακτεί όταν τους βλέπει να ψηφίζουν για τους εαυτούς τους παχυλά επιδόματα.
Σα να μην καταλαβαίνουν ότι η BMW τους εξαγριώνει τους ανθρώπους που τώρα μετρούν το ενάμισι ευρώ που θα δώσουν για να πάρουν συγκοινωνία.
Σα να μην καταλαβαίνουν ότι ο τρόπος ζωής τους προκαλεί όσους έχουν χάσει τα πάντα.
Σα να μην καταλαβαίνουν την οργή που προκαλούν.
Το μνημόνιο ψηφίστηκε.
Οι όροι του θα βασανίζουν τους έλληνες για δεκαετίες.
Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα είναι η σκιά του παλιού εαυτού της.
Είναι όμως ακόμα εκεί.
Παρά τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, τη βία, υπάρχουν ακόμη πολίτες που δεν έχουν επιστρέψει στον καναπέ τους.
Υπάρχουν ακόμα συνελεύσεις στις γειτονιές.
Και, το κυριότερο, υπάρχει τώρα πια γνώση.
Γνώση ότι η δημοκρατία που ζούσαμε τόσον καιρό είναι μια αυταπάτη.
Γνώση ότι κανείς δε μπορεί να μας φυλάξει από τους φύλακες και τους εντολείς τους.
Γνώση ότι η τιμιότητα, η ευσυνειδησία, η εργατικότητα δεν αμείβονται σ' αυτή τη χώρα.
Γνώση ότι η ατιμία, η παρανομία, η ασυνειδησία δεν τιμωρούνται.
Γνώση ότι μόνο όποιος αρπάζει προκόβει.
Όσοι μπορούν - θα φύγουν.
Όσοι αντέχουν - θα επιβιώσουν.
Όσοι θέλουν - θα αναρριχηθούν με όλα τα κόλπα που βλέπουν να πετυχαίνουν γύρω τους.
Και οι υπόλοιποι θα μείνουν αγανακτισμένοι, πολύ αγανακτισμένοι, για πολύ καιρό, ώσπου κάποια στιγμή, με κάποιο έναυσμα, με κάποιο τρόπο θα ξεσπάσουν ξανά.

Ζούμε σε μια χώρα όπου έχουμε την ελευθερία να πούμε ό,τι θέλουμε, αλλά όχι τη δυνατότητα να ακουστούμε.
Και, όταν όλα τα ειρηνικά μέσα έχουν αποτύχει, ποια είναι η μόνη δυνατότητα που απομένει;
Πολύ φοβάμαι ότι τα επόμενα χρόνια δε θα είναι μόνο δύσκολα αλλά και ταραγμένα.
Στο μεταξύ μερικοί ουτοπιστές - στο Σύνταγμα και αλλού - συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει.
Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τη φωνή μας ν' ακουστεί.
Η "Μαμά" που γράφει αυτό το άρθρο μαζί με πολλές άλλες μαμάδες και μπαμπάδες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι αλλαγές πρέπει ν' αρχίσουν από χαμηλά, από το πεζοδρόμιο.
Από τα μικρά πράγματα, πριν προχωρήσουμε σε μεγαλύτερα.
Και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να κάνουμε τη φωνή μας ακουστή για να βελτιώσουμε ο καθένας από ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Σας θέλουμε μαζί μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου