Πριν διαμορφώσεις άποψη: Δες 10 ντοκιμαντέρ που δεν θα βρεις στην τηλεόραση

Δείτε δέκα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζουν την Ελληνική κρίση από διαφορετικές οπτικές.

Η επιλογή και τα κείμενα είναι του Philip Gavrilakis (01/07/2015) από εδώ. Εγώ απλώς αναδημοσιεύω. Για να δείτε τα βίντεο, κάντε κλικ πάνω στους τίτλους τους.

 

1. A Country Full of Gold


Μια συνειρμική προσέγγιση της κρίσης με αφετηρία και πυρήνα το χρυσάφι.
Ένας λαός που μεγάλωσε με χρυσά κατορθώματα ντοπαρισμένων ολυμπιονικών, χρυσές νίκες σε θλιβερά πανηγύρια που τον έκαναν να ξεχυθεί στους δρόμους, χρύσες σελίδες που γράφονταν κάθε τόσο και τον γέμιζαν εθνική υπερηφάνεια, έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με την κρίση. Μέσα σ'αυτήν, οι Έλληνες συνεχίζουν να αναζητούν το χρυσάφι, μόνο που τώρα το πουλούν και το αγοράζουν στα ενεχυροδανειστήρια της γειτονιάς τους. Μπερδεμένοι κι οργισμένοι με όσα κατά καιρούς είχαν πιστέψει, κάποιοι ψάχνουν να βρουν άσυλο σε χρυσές αυγές και χαμένα όνειρα.
Συντελεστές
σενάριο/σκηνοθεσία: Γιάννης Βάκρινος
μουσική: Νίκος Βελιώτης
οργάνωση: παραγωγής Μαριάννα Καραλιόλιου
δημοσιογραφική επιμέλεια: Μανώλια Κίτσου, Ελβίρα Δρακάκη
κάμερα: Γιάννης Βάκρινος, Θανάσης Μαλεβίτης
μοντάζ: Κωνσταντίνος Τσιχριτζής
Σκίτσο: Μαριάννα Καραλιόλιου

-----------
Δείτε ακόμη: 
Πριν διαμορφώσεις άποψη [νούμερο 2]: Δες 10 πράγματα που πρέπει να ξέρεις πριν ψηφίσεις

-----------


2. Life in Darkness 



Ελλάδα, 2013 - Κάθε μέρα, η ΔΕΗ αφήνει εκατοντάδες οικογένειες χωρίς ψυγείο, χωρίς κουζίνα, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.

"Η κόρη μου είναι άριστη μαθήτρια. Κάνει καθημερινά αγώνα για να μελετήσει με το φως ενός κεριού."
-----------
Δείτε ακόμη:
Στιγμιότυπα & Βίντεο από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα για το "ΟΧΙ"
-----------

3. Aggeliki, Blind Employee in Greece


Η Αγγελική είναι μια τυφλή εργαζόμενος σε δημόσιο νοσοκομείο. Ο μισθός της, καθώς και οι μισθοί των χιλιάδων ατόμων με αναπηρία που εργάζονται στο δημόσιο τομέα, δεν αποκλείστηκαν από τις περικοπές. Σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα, όταν ένα άτομο που μπορεί να δει, καλύπτει τις ζωτικές του ανάγκες με μισθό χιλίων ευρώ, ένα τυφλό άτομο χρειάζεται τον τριπλάσιο μισθό για τις ίδιες ανάγκες.

Οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις των ατόμων με αναπηρία είναι μια ακόμη απόδειξη της αποτυχίας του κοινωνικού κράτους κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης. Η αναλγησία της κυβέρνησης κορυφώνεται με την καταστολή των διαδηλώσεων των ατόμων με αναπηρία από τα ΜΑΤ.

--------------------
Τα τρία παραπάνω mini docs είναι μέρος του project “Portraits of Greece in Crisis”.
Το project αποτελείται απο μια σειρά ανεξάρτητων μίνι ντοκιμαντέρ για την ελληνική κρίση. Ένα εν εξελίξει project που δημιουργήθηκε για να καλύψει την ανάγκη μιας διαφορετικής αφήγησης της κρίσης, απέναντι στην πρωτοφανή προπαγάνδα των μεγάλων media.
Πορτραίτα ανθρώπων που μέσα από την καθημερινότητά τους περιγράφεται η ελληνική πραγματικότητα, πορτραίτα θεσμών που καταλύονται και εννοιών που διαστρεβλώνονται, μέσα σε μία κρίση οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, ηθική και κοινωνική.
-----------------

4. Agora: από τη δημοκρατία στις αγορές


Το χρονικό της ελληνικής κρίσης, από το «λεφτά υπάρχουν» και την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα στο Σύνταγμα μέχρι τους Αγανακτισμένους, τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το λουκέτο στην ΕΡΤ.
Η «Αγορά» ήταν μια κεντρική τοποθεσία στις πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας. Ένα μέρος συνάθροισης, μια συνεύρεση ενεργών πολιτών, το κέντρο της Πόλης για την πολιτική, οικονομική, αθλητική, καλλιτεχνική και πνευματική ζωή. Ήταν η καρδιά της Δημοκρατίας. Στη σύγχρονη Ελλάδα, η «Αγορά» έχει χάσει το αρχικό της νόημα και κατέληξε να σηματοδοτεί μόνο τις εμπορικές συναλλαγές. Σήμερα είναι λέξη κυρίαρχη στην πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες, καθώς η χώρα στροβιλίζεται σε μια οικονομική δίνη που παρασύρει ανθρώπινες ζωές στο πέρασμά της.

Συντελεστές
Παραγωγή: Ελλάδα - Γερμανία - Κατάρ
Σενάριο: Γιώργος Αυγερόπουλος
Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος

(Σημ. Η ταινία δε διατίθεται δωρεάν. Μπορείτε να τη δείτε με μικρό τίμημα στον παραπάνω σύνδεσμο, ή απλά να δείτε το trailer.)

5.Catastroika


Ήταν αρχές του 1989 όταν ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του προκειμένου να ετοιμάσει μια έκθεση για την πορεία των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Στα χρόνια του προέδρου Γιέλτσιν, όταν η Ρωσία πραγματοποιούσε ίσως το μεγαλύτερο και πιο αποτυχημένο πείραμα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημοσιογράφοι του Γκάρντιαν έδωσαν άλλο νόημα στον όρο του Ρουπνίκ.
Η καταστρόικα έγινε συνώνυμο της ολοκληρωτικής διάλυσης μιας χώρας από τις δυνάμεις της αγοράς, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Μονάδα μέτρησης της Καταστρόικα ήταν πλέον η ανεργία, η κοινωνική εξαθλίωση, η μείωση του προσδόκιμου ζωής αλλά και η δημιουργία μιας νέας κάστας ολιγαρχών που αναλαμβάνει την εξουσία της χώρας.
Αυτή ακριβώς η καταστρόικα έρχεται τώρα και στην Ελλάδα, την «τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης», όπως αρέσκονται να την χαρακτηρίζουν οι βουλευτές και οι υπουργοί της «σοσιαλιστικής» μας κυβέρνησης. Είναι η λογική συνέπεια και συνέχεια της «χρεοκρατίας» και ως εκ τούτου η λογική συνέχεια του πρώτου ντοκιμαντέρ που αναζητά τις αιτίες που δημιούργησαν την κρίση χρέους στην Ελλάδα και ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Ενα ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνα Κιτίδη για το infowar.gr


---------------------------------

6. Debtocracy


Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το Debtocracy αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το Debtocracy παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου, αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Ενα ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνα Κιτίδη για το infowar.gr
---------------------------------

7. Athens: Social Meltdown


Ο Δρ Δημήτρης Δαλάκογλου εξηγεί την κοινωνική κατάρρευση που έλαβε χώρα στην Ελλάδα μεταξύ Μαΐου του 2010 και Ιουνίου του 2012, και είναι σε εξέλιξη. Η ταινία περιέχει videos και φωτογραφίες απο τους δρόμους της Αθήνας. Περιέχει αρκετή βία και ζωγραφίζει το πορτρέτο της εκτεταμένης οικονομικής δυσπραγίας που υπέστησαν οι κάτοικοι μιας πόλης. Αυτή η ταινία είναι μέρος ενός εν εξελίξει ερευνητικού project που εξετάζει τις ραγδαίες διαρθρωτικές αλλαγές που υφίσταται η Ελλάδα.
Produced & Directed: Ross Domoney
Interview: Dimitris Dalakoglou
Filmed, Photographed & Edited: Ross Domoney
crisis-scape.net
------------------------------------

8. Το Χαμένο Σήμα της Δημοκρατίας



Η πρωτοφανής απόφαση της κυβέρνησης να βάλει λουκέτο στην ΕΡΤ, και ο τρόπος με τον οποίο έγινε, μας συγκλόνισε. Τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου, δημοσιογράφοι και τεχνικοί βρεθήκαμε στο ραδιομέγαρο από την πρώτη στιγμή. Κάθε μέρα καταγράφουμε ότι βλέπουμε. Μοντάραμε γρήγορα 9 λεπτά για να μη σβηστούν από τη μνήμη μας όσα έγιναν την πρώτη μέρα. Αυτός είναι ο τρόπος αντίδρασής μας. Θα συνεχίσουμε όσο μπορούμε.
Η sequence αποτελεί προπομπό του μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ AGORÁ - From Democracy to the Market, που γυρίστηκε από την αρχή της κρίσης.
by Yorgos Avgeropoulos, Exandas documentaries-----------------------------------


9. Greek Honey Puffs - Media's propaganda cookbook


Ενα mini doc για την προπαγάνδα που ασκούν τα media και το τρόπο που πείθουν το κοινό τους.
by Yiannis Biliris

--------------------------------------

10. Mute - The visualization of an economic rape


Χωρίς πολλά λόγια. Ή ακόμα καλύτερα, χωρίς καθόλου λόγια. Το Mute απαντά στα παρακάτω ερωτήματα: Ποια είναι η εικόνα της ελληνικής κρίσης; Τι χρώμα έχει; Ένας οικονομικός βιασμός που στη συνέχεια μετατρέπεται σε κοινωνικός.
by Yiannis Biliris

Αυτά.

Συντάκτης Philip Gavrilakis

Ναι ή όχι;

Η απάντηση σε μία εικόνα:

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Η γιαγιά μου έλεγε "κυλάει τ' αυγό, σπάει τ' αυγό - κυλάει η πέτρα, σπάει τ' αυγό".

Με λίγα λόγια, ότι κι αν κάνουμε, ότι κι αν ψηφίσουμε σ' αυτό το δημοψήφισμα, εμείς θα την πληρώσουμε, και μάλιστα μετρητοίς, γιατί οι δυνατοί δεν πληρώνουν ποτέ.

Οι "Ευρωπαίοι" θέλουν να μας δώσουν κι άλλα δάνεια, για να αποπληρώνουμε στον αιώνα τον άπαντα και να μετράνε τον παρά. Από την άλλη, θέλουν επίσης ν' αρμέξουν ό,τι έχει μείνει ν' αρμεχτεί απ' αυτή τη χώρα. Για να γίνουν αυτά, πρέπει να φύγει ο Τσίπρας για να έρθουν οι άλλοι που υπέγραφαν τα μνημόνια χωρίς δεύτερη κουβέντα. 

Ο Τσίπρας μάλλον θα ήθελε να γίνει ο ηγέτης που θα σώσει τον ελληνικό λαό από τους καπιταλιστές.

Τα βρίσκουν; Δεν τα βρίσκουν. Ας δώσει λοιπόν τη λύση ο λαός. Ναι, αυτός ο λαός που κανείς δεν έκανε τον κόπο να τον ρωτήσει αν θέλουμε να μπούμε στην ΕΕ, στο Ευρώ, στα Μνημόνια. Τώρα όμως πρέπει να πάρουμε την απόφαση προς τα πού θα πηδήξουμε - στο γκρεμό ή στο ρέμα;

Αν ψηφίσουμε ναι, θα σημαίνει ουσιαστικά ότι σκύβουμε το κεφάλι και λέμε ναι σ' όλες τις περικοπές και τους φόρους. Ο Τσίπρας θα παραιτηθεί και θα έρθουν πάλι οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι. Θα παίρνουν τα μέτρα τσεκουράτα και δε θα τολμούμε να πούμε και τίποτα, γιατί θα μας λένε "εσείς το ζητήσατε". Θα ζούμε με μισθούς Κίνας και για τις επόμενες δυο-τρεις γενιές θα δουλεύουμε σα σκλάβοι για να μη χάσουν οι τράπεζες τα λεφτά που δάνεισαν στους πολιτικούς μας (αυτούς που παράγγελναν τα υποβρύχια που έγερναν και έδιναν τα ολυμπιακά έργα στο Λάτση, τον Αγγελόπουλο και τους λοιπούς).

Αν ψηφίσουμε όχι, τότε σημαίνει "πάρτε τα ευρώ σας και βάλτε τα εκεί που ξέρετε, αρκετά πεινάσαμε, τώρα αφήστε μας ήσυχους να βρούμε το δρόμο μας". Σ' αυτή την περίπτωση κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, γιατί απλά δεν έχει ξαναγίνει, χώρα του πρώτου κόσμου, και χώρα που ανήκει σε νομισματική ένωση να χρεωκοπεί. Το πιθανότερο είναι πως οι τράπεζες θα λυσσάξουν και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να υποφέρουμε, έτσι ώστε να μην τολμήσει καμιά Πορτογαλία και κάνει το ίδιο. Με λίγα λόγια, δε θα έχουμε χρήματα για ν' αγοράσουμε καύσιμα, φάρμακα και άλλα απαραίτητα για ένα χρονικό διάστημα. Επειδή όμως φεύγοντας από το Ευρώ η δραχμή θα γίνει ανταγωνιστική, το χρήμα θ' αρχίσει πάλι να κυκλοφορεί γιατί θα γίνουμε φτηνός τουριστικός προορισμός και γιατί τα προϊόντα μας θα βρίσκουν αγοραστές. Με λίγα λόγια, θα βγούμε επιτέλους από την ύφεση και θ' αρχίσουμε να έχουμε έσοδα. Σαν την Αργεντινή και την Ισλανδία, αφού φάμε το λούκι, θ' αρχίσουμε να παίρνουμε σιγά-σιγά τα πάνω μας.

Όμως το γεγονός παραμένει: ότι κι αν ψηφίσουμε θα υποφέρουμε.

Στην πρώτη περίπτωση τα βάσανα θα τραβήξουν δεκαετίες - δεν ξέρουμε καν αν θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε ποτέ. Μιλάμε για πολλές αυτοκτονίες, καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα και παιδιά που θα λιποθυμάνε από την πείνα στα σχολεία.

Στη δεύτερη περίπτωση, θα έχουμε μια από τα ίδια, αλλά πιο απότομα, όλα μαζί. Τα βάσανά μας όμως θα έχουν κάποιο τέλος, γιατί αν αφεθεί χωρίς αφαιμάξεις, η οικονομία κάποια στιγμή θα ξαναβρεί το δρόμο της. Άσε που μπορεί να υποφέρουμε, αλλά τουλάχιστον δε θα γεμίζουμε τις τσέπες κάποιων άλλων.

Ίσως να το βλέπω πολύ απλοϊκά το ζήτημα - άλλωστε δεν είμαι οικονομικός αναλυτής (είδαμε κι αυτούς τι προκοπή έκαναν όταν πρόβλεπαν ότι τα μέτρα λιτότητας θα μας έβγαζαν από την κρίση).

Με λίγα λόγια, "το μέλλον δηλοί αδύνατον" όπως έλεγαν οι αρχαίοι.

Τι θα ψηφίσω λοιπόν;

Θα ψηφίσω με το χέρι στην καρδιά, προσπαθώντας να ζυγίσω τι θα ωφελήσει περισσότερους ανθρώπους για περισσότερο καιρό. Ή μάλλον τι θα βλάψει λιγότερους για λιγότερο χρόνο.Κι όσο το βλέπω, τόσο πείθομαι ότι το ναι στο μνημόνιο θα ωφελήσει μόνο τους τραπεζίτες.

Εσείς; 

Πώς το βλέπετε το ζήτημα;

Θα χαρώ ν' ακούσω τις απόψεις σας, αλλά ό,τι κι αν ψηφίσετε, να είστε εσείς καλά και τα παιδιά σας καλύτερα.

Καλή τύχη σε όλους μας!

Νέος συντάκτης

Καλημέρα σε όλους!
Από σήμερα το ιστολόγιο αυτό θα φιλοξενεί ένα φίλο που προτιμά να υπογράφει με το όνομα Ξένιος Ζευς.
Ζευ, περιμένουμε με ανυπομονησία τις πρώτες αναρτήσεις σου.

Το κόστος της ανεργίας

Οι επιπτώσεις της στην εμβάθυνση της κρίσης

Η τεράστια αύξηση της ανεργίας των πρώην μισθωτών στην Ελλάδα στη διάρκεια της κρίσης (2008-2014) ευθύνεται για την απώλεια του 65% της συνολικής μείωσης του ΑΕΠ την περίοδο αυτή. Και συγκεκριμένα, ο τετραπλασιασμός της ανεργίας των πρώην μισθωτών αφαίρεσε από την ελληνική οικονομία πάνω από 40 δισ. ευρώ, αλλά στέρησε και από το ΑΕΠ των βασικών εμπορικών εταίρων της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδόν 12 δισ. ευρώ.
Αυτό είναι το βασικό εύρημα έρευνας που διενήργησε η Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του ΕΜΠ, κατ’ ανάθεση της Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνας Κούνεβα. Η έρευνα, που παρουσιάστηκε χθες το μεσημέρι, πραγματοποιήθηκε από ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια του ΕΜΠ Αθ. Μπελεγρή-Ρομπόλη και με τη συμμετοχή των Μ. Μαρκάκη (PhD), Θ. Μαρίνου (υποψήφιου διδάκτορα) και Γ. Κρητικίδη (επιστημονικού συνεργάτη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ).
Από τα ευρήματα προκύπτει ότι η παραμονή στην ανεργία κάθε μισθωτού την περίοδο 2008-2014 προκάλεσε μείωση της παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 10.837 ευρώ το χρόνο. Μάλιστα, όπως επισημαίνει η έρευνα, σχεδόν το 30% αυτής της μείωσης είναι έμμεση, οφείλεται δηλαδή στην ένταση των σχέσεων αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους κλάδους της οικονομίας. Επίσης, κάθε άνεργος προκαλεί μείωση της ζήτησης για εισαγόμενα καταναλωτικά προϊόντα κατά 1.240 ευρώ τον χρόνο και μια μείωση της παραγωγής σε τρίτες χώρες, ιδιαίτερα στην Ε.Ε., κατά 2.263 ευρώ. Ακόμη, η παραμονή στην ανεργία ενός πρώην μισθωτού επιδρά και στις εισαγωγές των ενδιάμεσων προϊόντων και υπηρεσιών, όπως οι πρώτες ύλες, κατά 896 ευρώ τον χρόνο, ανεβάζοντας έτσι τη συνολική απώλεια για τους εμπορικούς εταίρους στην Ε.Ε. στα 3.158 ευρώ τον χρόνο ανά άνεργο.
Όσον αφορά την κατά κλάδο επίδραση της ανεργίας των πρώην μισθωτών στο σπιράλ της κρίσης στην Ελλάδα, αποτυπώνεται, μεταξύ άλλων, στο γεγονός πως οι απώλειες όγκου παραγωγής καταγράφονται στον τριτογενή τομέα της οικονομίας, πράγμα που απεικονίζει και τη διαρθρωτική ιδιαιτερότητα της ελληνικής οικονομίας, με τη διόγκωση του τομέα υπηρεσιών. Οι απώλειες από την ανεργία των πρώην μισθωτών, μεταξύ 2008 και 2013, υπερτετραπλασιάζονται, από 1,4 δισ. σε 6,1 δισ.
Διαφορετική είναι η επίδραση της ανεργίας των Ελλήνων πρώην μισθωτών στους εμπορικούς εταίρους της χώρας στην Ε.Ε. Εδώ, οι μεγαλύτερες απώλειες καταγράφονται στον δευτερογενή τομέα, γεγονός που απεικονίζει την εξάρτηση της εγχώριας κατανάλωσης από εισαγόμενα αγαθά βιομηχανικής παραγωγής (από αυτοκίνητα, μέχρι ηλεκτρικές μικροσυσκευές). Συγκεκριμένα, από τη συνολική απώλεια 11,3 δισ. ευρώ που κόστισαν οι εγχώριοι άνεργοι πρώην μισθωτοί στην παραγωγή των εμπορικών μας εταίρων, τις μεγαλύτερες απώλειες καταγράφουν κατά σειρά η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Τρόφιμα-ποτά, ένδυση-δέρμα, φυτική και ζωική παραγωγή, φαρμακευτικά, χημικά και οχήματα είναι οι κλάδοι των Ευρωπαίων εμπορικών εταίρων της χώρας που πλήττονται περισσότερο.

Πού στοχεύει η έρευνα;
Ο στόχος της έρευνας, όπως δηλώνει και ο τίτλος της, είναι να αναλυθεί και να μετρηθεί με συγκεκριμένο τρόπο, για πρώτη φορά στο ελληνικό επιστημονικό-ερευνητικό πεδίο, η επίδραση της ανεργίας στην εμβάθυνση της κρίσης. Αποδεικνύεται με την έρευνα αυτή ότι οι πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης και της «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας είχαν τα αντίθετα από τα διακηρυττόμενα αποτελέσματα: όχι μόνο δεν ενίσχυσαν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, αλλά ενέτειναν το σπιράλ της κρίσης, αφαίρεσαν παραγωγική ικμάδα ακόμη και από τους εμπορικούς εταίρους της Ελλάδας, έστω κι αν οι απώλειες σε κάθε χώρα της Ε.Ε. φαίνονται μικρές.
Όπως άλλωστε δήλωσε χαρακτηριστικά η ευρωβουλευτής Κωνσταντίνα Κούνεβα, που παρήγγειλε και την έρευνα: «Σαν ΣΥΡΙΖΑ λέμε συχνά ότι πρέπει να δούμε τους ανθρώπους πέρα από τους αριθμούς. Και κατηγορούμε, δίκαια, τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι δεν ξέρουν να διαβάζουν τίποτε άλλο εκτός από νούμερα. Να, λοιπόν: εμείς τους δείχνουμε τι λένε πραγματικά τα νούμερα για τους ανθρώπους. Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν με τα μνημόνια όχι μόνο έχουν προκαλέσει τεράστια αύξηση της ανεργίας, αλλά αυτή η τεράστια ανεργία καταστρέφει και απομακρύνει κάθε ελπίδα ανάπτυξης».

Πηγή: http://www.e-dromos.gr/poso-kostizei-h-anergia/#prettyPhoto
Σημείωση: χαίρομαι που βρέθηκαν άνθρωποι ν' αποδείξουν επιστημονικά αυτό που ερασιτεχνικά προσπαθούσα ν' αποδείξω σε πρόσφατη ανάρτηση.

Τι να κάνουμε;

Η αυτοκτονία της Ευρώπης με απλά λόγια

"Πάντα υπάρχει ένας ηλίθιος" λέει ένα από τα προβατάκια του Ιρλανδού Μάρτιν Τέρνερ,  καθώς ορμά μαζί με τ' άλλα στο γκρεμό της λιτότητας, ενώ η Ελλάδα τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Για λίγο φάνηκε πως πράγματι η Ελλάδα θα έκανε την υπέρβαση και θα ξέφευγε από την προδιαγεγραμμένη καταστροφή (δική της όσο και της Ευρώπης) αλλά η σχεδόν πλήρης αποδοχή όλων των όρων του Μνημονίου απλά με διαφορετικό όνομα έσβησε τις ελπίδες όλων όσων πίστεψαν πως ίσως και να γινόταν κάποιο θαύμα.

Γιατί ήταν ελπίδα η έξοδος από το Μνημόνιο;
Γιατί είναι γκρεμός η παραμονή σ' αυτό;

Όλα βασίζονται στην πολιτική της λιτότητας που επιβάλλεται ως η μόνη ενδεδειγμένη θεραπεία για τον ασθενή (την πάσχουσα οικονομία).

Λιτότητα, έτσι όπως ερμηνεύεται σήμερα, σημαίνει:
- Περιορισμό των κρατικών δαπανών (μισθοί, συντάξεις, περίθαλψη, παιδεία, δημόσια έξοδα κάθε είδους, απολύσεις, διαθεσιμότητες, κτλ)
- Περιορισμό των δαπανών των επιχειρήσεων (μείωση μισθών, ευκολότερες απολύσεις, ελαστικό ωράριο χωρίς υπερωρίες, μείωση παροχών κτλ)
- Αύξηση της φορολογίας.

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά με απλά λόγια;

Έστω ότι προ κρίσης είχαμε δέκα ανθρώπους που εργάζονταν βγάζοντας 1000 ευρώ το μήνα ο καθένας. Ας πούμε ότι οι μισοί εργάζονταν στο δημόσιο κι οι άλλοι μισοί στον ιδιωτικό τομέα.

Έβγαζαν συνολικά 10 χιλιάδες ευρώ - αν το δημόσιο τους φορολογούσε με ένα 30%, τα έσοδά του ήταν συνολικά 3000 ευρώ. Στους εργαζόμενους έμεναν συνολικά 7.000 ευρώ, για να τα αποταμιεύσουν ή να αγοράσουν ρούχα, να θερμομονώσουν  το σπίτι ή να πληρώσουν τα αγγλικά των παιδιών τους. Πήγαιναν και διακοπές κάθε καλοκαίρι, μένοντας σε ξενοδοχεία και τρώγοντας σε εστιατόρια. 7.000 ευρώ άλλαζαν χέρια κάθε μήνα, τροφοδοτώντας άλλες επιχειρήσεις και την οικονομία. Κάποια κατέληγαν στις τράπεζες, οι οποίες έχοντας ρευστότητα δάνειζαν άλλες επιχειρήσεις. Το κράτος εισέπραττε έξτρα φόρο (ΦΠΑ) για κάθε συναλλαγή (από φραπέ ως βενζίνη) και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, ή σχεδόν καλά.

Ξαφνικά ήρθε η κρίση. Αναπάντεχα, το κράτος δε μπορεί να δανειστεί για να εξυπηρετήσει τα χρέη του και κινδυνεύει με χρεωκοπία. Κάποιοι θεωρούν πως το πρόβλημα προκλήθηκε λόγω ασυλλόγιστης σπατάλης. Προσφέρονται λοιπόν να χορηγήσουν νέα δάνεια στη χώρα, μόνο όμως αν συμφωνήσει στη μείωση της σπατάλης, δηλαδή αν μειώσει τα έξοδα, δημόσια και ιδιωτικά (γιατί πρέπει να μειωθούν τα τελευταία δεν το κατάλαβα, αλλά ας προχωρήσουμε).

Ο δημόσιος τομέας μειώνει τους μισθούς. Καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, οπότε και ο ιδιωτικός σπεύδει να κάνει το ίδιο. Ας πούμε ότι οι εργαζόμενοι τώρα παίρνουν 700 ευρώ το μήνα.

Η μείωση δεν είναι αρκετή, οπότε απολύονται μερικοί. Με την επίσημη ανεργία να είναι στο 30%, ας πούμε ότι απολύονται τρεις. Οι 7 που δουλεύουν ακόμη, βγάζουν συνολικά 4.900 ευρώ το μήνα (7 x 700).

Το κράτος πρέπει να αυξήσει τα έσοδά του, οπότε ανεβάζει τη φορολογία. Τώρα οι εργαζόμενοι πληρώνουν 60% σε φόρους αλλά, λόγω της μείωσης των μισθών, το κράτος βγάζει συνολικά μόνο 2940 ευρώ (4.900 x 60%). Επιπλέον πρέπει να πληρώσει και επίδομα ανεργίας στους άνεργους - ευτυχώς γι αυτό μόνο για λίγους μήνες.

Ανάμεσα στη μείωση των μισθών και την αύξηση της φορολογίας, στον κάθε εργαζόμενο περισσεύουν τώρα 280 ευρώ για προσωπικά έξοδα (700 - 60% = 280). Τώρα, και οι 7 μαζί διαθέτουν μόλις 1960 ευρώ για ξόδεμα, δηλαδή περίπου 5 χιλιάδες λιγότερα από όσο πριν. Αγοράζουν λιγότερα, δεν κάνουν ανακαίνιση του σπιτιού και κόβουν τα αγγλικά και τις διακοπές. Οι επιχειρήσεις που ζούσαν από αυτούς κλείνουν η μία μετά την άλλη. Το κράτος παύει να εισπράττει φόρο από αυτές, αλλά παίρνει και λιγότερο ΦΠΑ, καθώς οι συναλλαγές μειώνονται.

Μέσα στο όλο μπάχαλο, κάποιος ευφυής αποφασίζει να κουρέψει τις τραπεζικές καταθέσεις της Κύπρου. Ελάχιστοι καταναλωτές έχουν δυνατότητα γι αποταμίευση, αλλά κι αυτοί που έχουν λίγα ευρώ διστάζουν να τα πάνε στην τράπεζα, από το φόβο ότι μπορεί να τα χάσουν. Οι τράπεζες δεν έχουν ρευστότητα.

Όσοι έχουν κάνει έστω και ένα μάθημα οικονομίας ξέρουν ότι για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να υπάρχει ρευστότητα στην οικονομία. Το χρήμα πρέπει να κινείται και καθώς κινείται τροφοδοτεί επιχειρήσεις κι υπηρεσίες ενώ γεννά και έσοδα για το κράτος.

Η πολιτική της λιτότητας όμως κάνει το ακριβώς αντίθετο. Στερώντας χρήμα από την αγορά, καταδικάζει την οικονομία σε παρατεταμένη ύφεση. Όσο διαρκεί η ύφεση, τόσο πιο δύσκολη θα είναι η ανάκαμψη.

Το αποτέλεσμα είναι το ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο: αντί να δημιουργούνται οι συνθήκες που θα επιτρέψουν στο κράτος να αποπληρώσει τα χρέη του, το κράτος καταδικάζεται σε μόνιμη ύφεση που τα το διατηρεί στην ίδια θέση αδυναμίας για αόριστο χρονικό διάστημα.

Ωστόσο, η πολιτική της λιτότητας προτείνεται ως η ενδεδειγμένη ή, μάλλον, η μόνη λύση για όλα τα κράτη της Ευρώπης, που δυσκολεύονται κάτω από το βάρος του ευρώ. Όπως όμως δείχνει η εφαρμογή της στην Ελλάδα, η υιοθέτησή της θα οδηγήσει ολόκληρη την Ευρωζώνη σε μακροχρόνια ύφεση. (Κι εδώ μιλώ μόνο για τις συνέπειες στην οικονομία, χωρίς καν να εξετάσω τις επιπτώσεις της στα άτομα, την κοινωνία και την πολιτική.)

Είναι παράδοξο: αν η αντίφαση ανάμεσα στην προτεινόμενη θεραπεία και τα παρατηρούμενα αποτελέσματα είναι τέτοια που ακόμη κι ένας άσχετος μπορεί να τη δει, πώς δεν την έχουν εντοπίσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και η Κομισιόν και το ΔΝΤ, μολονότι στελεχωμένες από έμπειρους οικονομολόγους;

Μήπως έχουν τόσο πολύ παγιδευτεί από ένα πανίσχυρο οικονομικό δόγμα που αδυνατούν να διακρίνουν μια άλλη λύση; Ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει; Μήπως δεν πρόκειται για λάθος, αλλά για εσκεμμένη επιλογή, η οποία όμως εξυπηρετεί στόχους διαφορετικούς από αυτούς που ανακοινώθηκαν επισήμως;

Την απάντηση θα τη δώσει η ιστορία.

Έλληνες πολιτικοί: τρεις συνομοταξίες

Τι πιέσεις, τι υποσχέσεις, τι απειλές ή τι ανταλλάγματα άραγε επιστρατεύτηκαν για να πείσουν τον κ. Τσίπρα και το επιτελείο του να κάνουν στροφή 180 μοιρών, διαγράφοντας μεμιάς όλες τις υποσχέσεις τους και τις ελπίδες των ψηφοφόρων τους; Τι ήταν αυτό που τους έκανε να αμαυρώσουν τη μέχρι τώρα ανέγγιχτη από σκάνδαλα και συμβιβασμούς εικόνα τους για να κατρακυλήσουν στην ίδια ανυπόληπτη συνομοταξία όσων υπόσχονται αλλά δεν τηρούν, τάζουν αλλά δεν εννοούν και λένε παχιά λόγια που κανείς πια δεν τα πιστεύει;

Μια τέτοια ολική καταστροφή του "image" της εταιρείας (Σύριζα) και των επιφανών εκπροσώπων της (Τσίπρα, Βαρουφάκη) ισοδυναμεί περίπου με αυτοκτονία και είναι αδιανόητη χωρίς κάποιο τεράστιο αντισταθμιστικό όφελος; Ποιο είναι όμως αυτό; Δε βλέπω κανένα. Εσείς;

Έχω την εντύπωση πως η πολιτική ζωή στην Ελλάδα κυριαρχείται από τρεις τύπους ανθρώπων:
- Τους ανίκανους: Βρίσκονται στις θέσεις τους λόγω διασυνδέσεων και γνωριμιών, αλλά δεν έχουν καμία πραγματική ικανότητα. Δε μπορούν να εντοπίσουν προβλήματα, να προτείνουν λύσεις, να διαχειριστούν καταστάσεις. Στα χέρια τους κάθε υπηρεσία βαλτώνει ή καταστρέφεται.
- Τους ικανούς, αλλά διεφθαρμένους: Πανέξυπνοι, μορφωμένοι, ικανοί, ή όλα αυτά μαζί, οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να κάνουν πολλά. Δυστυχώς όμως, η μόνη έγνοια τους είναι να εξυπηρετήσουν δικά τους ή άλλα συμφέροντα.

- Τους άσχετους καλών προθέσεων. Εργατικοί και φιλότιμοι, οι άνθρωποι αυτοί θα ήθελαν να βοηθήσουν τους πάντες και να λύσουν όλα τα προβλήματα. Δυστυχώς, είναι ερασιτέχνες. Η άγνοιά τους για το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα καταδικάζει κάθε προσπάθειά τους σε αποτυχία.

Τείνω να πιστέψω πως, αφού νιώσαμε στο πετσί μας τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης από άτομα των δύο πρώτων κατηγοριών, τώρα είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τις αποτυχίες της τρίτης.

Και εις άλλα με υγεία!

Γλέζος για πρόεδρος

Μπορείτε να φανταστείτε άτομο μεγαλύτερου κύρους απ' αυτόν;
Μπορείτε να φανταστείτε άνθρωπο που θα καταφέρει να συγκεντρώσει μεγαλύτερη αποδοχή από τον άνθρωπο που διέπραξε (μαζί με το μακαρίτη Λάκη Σάντα) την πρώτη αντιστασιακή πράξη της Κατοχής;
Έναν άνθρωπο τον οποίο δεξιοί κι αριστεροί θα δυσκολευτούν να μην ψηφίσουν;
Κι έναν άνθρωπο που μόνο η παρουσία του στην προεδρία θα είναι ένα γερό χαστούκι στο πρόσωπο της Γερμανικής πολιτικής που έχει επιβληθεί στη χώρα μας;
Εγώ τον ψηφίζω!
Εσείς;
Α, και μ' απογοήτευσε πολύ η πρόταση να γίνει πρόεδρος της χώρας ο υπουργός της ζαρντινιέρας. Μερικά πράγματα απλά δε συγχωρούνται στο όνομα πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ηρωισμός ή καταστροφή;

Κάνοντας μια βόλτα στο Φατσοβιβλίο βλέπω μια πόλωση: 

Από την μια οι ρεαλιστές που πιστεύουν ότι η νέα κυβέρνηση ακολουθεί επικίνδυνη πολιτική που θα οδηγήσει στην καταστροφή κι από την άλλη οι ενθουσιώδεις που βλέπουν την κίνηση Τσίπρα και Βαρουφάκη σαν ηρωική.

Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, τείνω προς την δεύτερη μερίδα χωρίς όμως να έχω ψευδαισθήσεις. 
Οι ευρωπαίοι ηγέτες σίγουρα θα κοιτάξουν το συμφέρον πρωτίστως των τοκογλύφων και των άλλων "παράσιτων" (συγνώμη "ελίτ") που κυβερνούν την χώρα μας τα τελευταία 5 χρόνια. Έχουν όλα τα "χαρτιά" στα χέρια τους και αν δεν θέλουν να διαπραγματευθούν, το παιχνίδι θα τελειώσει εκεί. Το θέμα είναι πόσο αποφασισμένοι είναι και ως που θα το τραβήξουν και επίσης πόσο έξυπνοι και λογικοί είναι. Για τα δύο τελευταία δεν τρέφω και πολλές ελπίδες, αν κρίνω από την "ρεαλιστική" τους πολιτική των τελευταίων χρόνων.

Στο εσωτερικό μέτωπο, τράπεζες και ΜΜΕ έχουν ήδη ξεκινήσει πόλεμο για να πιέσουν την κοινή γνώμη να την τρομακρατήσουν και να δημιουργήσουν καταστάσεις αστάθειας. 

 Όλοι ξέρουμε τι θα κάνουν οι ευρωπαίοι της Φωτισμένης Δεσποτείας το έχουμε δει άλλωστε το έργο και παλιότερα. Δεν είναι αυτό το ζήτημα.

Το ζήτημα είναι εμείς τι θέλουμε;

Τι θέλουμε ως λαός, ως κοινωνία και ως άτομα; 

Τι θα κάνουμε και μέχρι που είμαστε αποφασιμένοι να τραβήξουμε το σκοινί;

Είμαστε έτοιμοι, ως λαός (έστω αυτό το 37% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ) να υποστούμε τις συνέπειες μιας αρνητικής έκβασης της υπόθεσης?

Διότι την Κυριακή των εκλογών ξέραμε και ήξεραν γιατί ψηφίζαμε, οπότε δικαιολογίες τύπου "δεν ήξερα, δε διάβασα", δεν ισχύουν.

Είμαστε σε πόλεμο, έναν ιδιότυπο πολεμο χωρίς σφαίρες κι έξυπνα όπλα αλλά εξίσου καταστροφικό.

Οι σκέψεις και οι πράξεις μας πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτή την πραγματικότητα και να είμαστε έτοιμοι για τα πάντα.

Καλημέρα σε όλους σας.